Viðhorf kennara til lífsleiknikennslu : við verðum að kenna nemendum að lífið er ekki eitthvað sem „kemur fyrir“ þá

Lokaverkefni þetta til B.Ed. prófs í grunnskólakennslu yngri barna við Menntavísindasvið Háskóla Íslands fjallar um lífsleiknikennslu í grunnskólum og mikilvægi hennar í uppvexti og skólagöngu barna, sýn kennara á greinina og viðhorf þeirra til hennar. Markmiðið var að fá innsýn í skoðanir kennara á ýmsu sem lífsleiknikennslu tengist, því námsefni sem til er, hvað þeir vilja fá út úr kennslunni og hverju þeir telja að lífsleiknikennsla sé að skila til nemenda. Lífsleikni er tiltölulega ung kennslugrein í íslenskum skólum og hefur frá 2011 verið undir hatti samfélagsgreina ásamt ýmsum öðrum greinum, svo sem sögu, landafræði, trúarbragðafræði og þjóðfélagsfræði en fyrir þann tíma var lífsleikni sér skyldunámsgrein í námsskránni frá árinu 1999. Höfundur vildi fá að kynnast viðhorfi kennara til þessara breytinga. Verkefnið byggir á rannsókn sem gerð var að hausti árið 2022. Í rannsókninni var beitt eigindlegri rannsóknaraðferð þar sem tekin voru viðtöl við fimm umsjónakennara og lagðar fyrir þá spurningar tengdar lífsleiknikennslu. Niðurstöður viðtalanna sýna að kennararnir telja að lífsleikni sé verulega mikilvæg kennslugrein sem leggja þyrfti mun meiri áherslu á innan skólastarfsins, þá sérstaklega á tilfinninga- og félagstengt nám þar sem lögð er áhersla á að kenna nemendum að þekkja tilfinningar sínar og hvernig á að vinna með þær, uppbyggingu sjálfsmyndar og samskipti við annað fólk. Þeir eru þeirrar skoðunar að það hafi verið afturför að kippa lífsleikni út sem sér námsgrein og setja hana undir samfélagsgreinar. Leggja þurfi enn meiri áherslu á lífsleiknikennslu þar sem að innan hennar sé fjallað um þá hluti sem mikilvægast sé að nemendur taki með sér út í lífið, svo sem sterka sjálfsmynd og tilfinningagreind